“मुर्ख, यडछाप, अक्कलशून्य… काय अवदसा आठवली म्हणून हिच्याशी लग्न केलं. पैसा मिळाला, पण हे बोचकं अंगावर ओढून घेतलं. का? का खाल्ली माती? हिला जगण्याचा मुळीच अधिकार नाही.” फोनचा रिसिव्हर जोरात आपटत प्रीतम कांबळे म्हणाला. तो काही महिन्यांपासून जास्तच डिस्टर्ब होता. कारणच तसं होतं. त्याची बायको. दिसायला तशी बरी आहे. पण जराशी लठ्ठ. एवढी काही जाडी नाही ती. पण त्याला सडपातळ मुली आवडतात. त्याला असं वाटतं की स्त्रीयांच्या अंगावर अतिरिक्त मांस नसावं. स्त्री कशी असावी? नितळ, सुडौल, गोरीपान, सडपातळ, नाजूक. तिचं बोलणंही तसंच असावं. मंद व मधूर. जणू ती बोलतच रहावी आणि आपण ऐकतच रहावं. त्याच्या या अपेक्षा काजोल पूर्ण करु शकत नव्हती. गेल्या वर्षीच त्यांचं लग्न झालं होतं.
विक्रम आठवलेंची एकूलती एक कन्या काजोल. आठवलेंच्या ऑफिसमध्ये मॅनेजर पदावर प्रीतम काम करत होता. आठवले व त्याचा चांगला घरोबा होता. तो अनेकदा त्यांच्या घरी सुद्धा जात असे. आठवले सतत आजारी असत. त्यांना कुणी मुलगा नाही. इतका मोठा व्यवसाय कोण सांभाळणार? हा प्रश्न त्यांच्या मनात होता. प्रीतम कांबळे हा त्यांना आदर्श जावई वाटला. आपल्या मुलीचा आणि व्यवसायाचा चांगला सांभाळ तो करु शकेल, अशी खात्री त्यांना होती. मग त्यांनी दोघांचं लग्न लावून दिलं. प्रीतमला मनापासून लग्न करायचं नव्हतं. पण तो त्यांना नकार देऊ शकला नाही. कारण त्यांचा पैसा. एवढ्या मोठ्या व्यवसायाचा, प्रॉपर्टीचा मालक बनण्याची ही नामी संधी तो सोडू शकत नव्हता. काजोलचं सुद्धा कुणाशी तरी प्रेम प्रकरण होतं, अशी चर्चा नोकर मंडळीत रंगली होती. तो उडाणटप्पू मुलगा होता म्हणे, आठवलेंनी त्याला धमकावून आणि पैसे देऊन मॅनेज केलं होतं. आता काजोल आणि प्रीतमच्या लग्नाला वर्ष उलटलं होतं. पण प्रीतम नाखूष होता. काजोल फारशी रुपवान नाही हे एक कारण तर होतंच. पण ती इतक्या मोठ्या बिजनेसमॅनची मुलगी असूनही जराशी मठ्ठच आहे. म्हणजे तिला चार माणसात वावरता येत नाही, काहीही बोलून जाते. तसेच नोकर मंडळी असतानाही, ती त्याला रोज रात्री ऑफिसमधून येताना भाजी घेऊन यायला सांगते. ही असली टिपिकल कामे त्याला मुळीच आवडत नव्हती. त्यात तिचं सारखं सारखं बोलणं. बोलणं म्हणजे काय? तर बोलण्यालाही शिस्त नाही. कसंही मोठ्याने वाह्यातपणे बोलायचं, फिदीफिदी हसायचं. ती बोलायला लागली की याच्या कपाळावर आट्या पडल्याच म्हणून समजा.
या सर्व गोष्टी त्याला सतावत होत्या. आता त्याला ती नकोशी होती. तिला काही करुन आपल्या आयुष्यातून दूर करायलाच पाहिजे, असा विचार बर्‍याचदा त्याच्या मनात आला होता. पण घटस्फोट घेऊन फायदा होणार नव्हता. कारण तिच्यापासून सुटका मिळाली असती पण प्रॉपर्टी आणि व्यवसाय हातातून गेला असता. त्यामुळे तिचा काटा काढणे हाच एक आदर्श मार्ग त्याच्यासमोर होता. तो तिच्या मयताचा विचार करत होता. इतक्यात त्याच्या केबिनचं दार वाजलं. तो भानावर येत, अधिकारी वाणीने म्हणाला, “यस कम इन.” असं म्हणताच एका सुंदर व मादक स्त्री त्याच्या समोर येऊन उभी राहिली. त्याने तिच्याकडे पाहिलं. तिचं सौंदर्य डोळ्यात साठवण्याचा तो प्रयत्न करु लागला. तिने मिनी स्कर्ट घातलाय. तिची त्वचा अगदी गोरीपान आणि नितळ आहे. तिचे ओठ, जणू गुलाबाच्या पाकळ्या. तिचे मोठूले डोळे तिला किती शोभून दिसतात? तिचे ते पिंगळे केस, असं वाटतं की स्वतःला त्यात गुंतून घ्यावं. तिच्या त्या तंग टॉपमधून तिचे स्तन अगदी टवटवीत वाटतायत. त्याने खालपासून वरपर्यंत तिला व्यवस्थित न्याहाळलं. गरीमा नाईक नाव तिचं. तिच्या हातात फाईल आहे. ती खुर्चीवर बसत, त्याला फाईल देणार, इतक्यात त्याने तिचा हात धरला. “काय करताय सर? कुणीतरी बघेल? गोड आवाजात ती घाबरत म्हणाली.” तो तसाच उठला आणि त्याने केबिनचा दरवाजा लॉक केला. तशी ती उभी राहिली. भितीमुळे तिची छाती वरखाली होताना स्पष्ट दिसत होती. “सर, आता नको. संध्याकाळी सगळे गेले की…” तिचं वाक्य पूर्ण होण्याआधी त्याने लगबगीने तिच्या कमरेला विळखा घातला आणि ओठांनीच तिचे शब्द वाचू लागला. ओठांतच राहिन गेलेले शब्द ओठांनी वाचण्याची प्रेमाची तशी जुनी परंपरा आहे. त्याचा फोर्स आज जरा जास्तच होता. तो अगदी आधाशा सारखा तिला कुरवाळतोय. ती विव्हळतेय. तिला वेदनाही होत आहेत, पण त्या प्रेमाच्या वेदना आहेत. त्या कुणालाही हव्याहव्याश्याच वाटतात. त्याने प्रणयात परमोच्च बिंदू गाठला आणि मगच तो शांत झाला.
तिने आपले कपडे व्यवस्थित केले. त्यानेही अंगावर कपडे चढवले. त्याने तिला पुन्हा एकदा रोखूण पाहिलं. “आता मी जाते, नाहीतर कुणाला तरी शंका येईल.” असं म्हणत ती निघाली. “मी तिला मारुन टाकीन”, हे त्याचं वाक्य ऐकताच ती थबकली. “आर यू मॅड, तुम्हाला कळतंय तुम्ही काय बोलताय?” तिचा चेहरा भीतीने जरा लाल झाला. ती होतीच इतकी गोरीपान. नुसती हवेची एक झुळूक जरी तिला स्पर्श करुन गेली की सफरचंदा सारखी लालेबुंद व्हायची. इतकी नाजूक स्त्री त्याने कधीच हाताळली नव्हती. चार महिन्यांपूर्वी गरीमा त्याच्याकडे कामाला लागली होती. पैशांच्या जोरावर तिला कटवणं तसं काही मोठं जिकिरीचं काम नव्हतं त्याच्यासाठी. तो अगदी आत्मविश्वासाने म्हणाला, “माझा निर्धार झाला आहे. मी तिला संपवीन. मग काही दिवस मी दुःखात असण्याचं नाटक करीन. ती गचकल्यावर सात आठ महिन्यांनी आपण लग्न करु. कुणालाही शंका येणार नाही. माझ्याकडे प्लान तयार आहे” त्याचा आत्मविश्वास पाहून तिलाही धीर आला. मुळात काजोलला संपवण्याचा विषय तिनेच त्याला एकदा बोलून दाखवला होता. पण नंतर मात्र तिने तो टाळला. पण त्याच्या मनात मात्र हा विषय घोळत राहिला होता.
“काय प्लान आहे?” तिने शंकेने विचारलं. “मी काल एका माणसाला भेटलो होतो. कॉंट्रॅक्ट किलर आहे तो. त्याच्याशी बोलणं झालंय. त्याला पैसेही दिलेत. तो तिचा बंदोबस्त करेल. आता मी तिला सहन करु शकत नाही. तू येण्याआधी तिचा फोन आलेला. मला काय म्हणाली ठाऊक आहे? ती रात्री तिच्या मैत्रिणीकडे जाणार आहे जेवायला. खास पावभाजीचा प्लान केलाय. मलाही बोलवलंय. येताना पाव घेऊन यायला सांगितलेत मला.” त्याचं हे बोलणं ऐकल्यावर तिला हसू आवरता आलं नाही. मग तो अधिकच खवळला. “नाही, हस तू, हस. तुला मजा येतेय ना? मरण माझं होतंय, तुझं नाही.” असं म्हणत त्याने तिच्याकडे पाठ केली. त्याला संतापलेला पाहून तिने मागून त्याला अलगद मिठी मरली. तिच्या गरम देहाचा स्पर्श होताच, त्याचा राग शांत झाला आणि वळून त्याने तिला बाहूत घेतलं. “तू आहेस म्हणून मला आधार आहे गं. तुझ्यामुळे मला सुख म्हणजे काय असतं, हे कळलं.” असं म्हणत त्याने तिच्या ओठाला ओठांनी हलकासा स्पर्श केला. “आता मात्र बस झालं हं. मी बाहेर जाते. तुमच्या बायकोचं काय करायचं ते तुम्ही बघून घ्या. हो, पण… जे काही कराल ते अगदी सावधपणे करा. कुणालाही शंका येता कामा नये.” तिचं बोलणं त्याने ऐकून घेतलं आणि विकृत स्मित करत तो म्हणाला, “माझा प्लान जबरदस्त आहे. दुपारी दोन ते चारच्या दरम्यान ती म्हैस झोपलेली असते. नोकरही त्या वेळेस घरी नसतात. म्हणजे भांडी घासणारी बाई दीड वाजता जाते. ती पुन्हा रात्री दहा वाजता येते. त्याआधी संध्याकाळी सात वाजता एक काकू येतात स्वयंपाक करायला. त्याही स्वयंपाक झाल्यावर निघून जातात. राहिला प्रश्न ममताचा. ममता म्हणजे आमची मोलकरीण आहे. ती आमच्या घरातच राहते”. ममताचं नाव त्याच्या ओठांवर येताच गरीमा भुवया उंचावत म्हणाली, “ममता? काय वय आहे तिचं? सुंदर आहे का ती?” तिच्या या प्रश्नाने तो जरासा अडखळला आणि मग हसत म्हणाला, “वुमन विल बी वुमन… ती मोलकरीण आहे घरातली. एवढंच पुरेसं आहे आणि मलाही चॉईस आहे. तुझी कमी कुणीच भरुन काढू शकत नाही. यू आर जस्ट अमेझिंग. तुला माहित नाही, तू काय आहेस.” त्याचे हे बोल ऐकताच तिला तिच्या सौंदर्याचा प्रचंड अभिमान वाटला. तसे हावभाव तिच्या चेहर्‍यावर स्पष्ट दिसले. पण प्रीतम काही उगीच तिची स्तुती करत नाही. ती आहेच तशी. वेड लावणारी. असो.
त्याने पुन्हा बोलायला सुरुवात केली, “तर मी काय म्हणत होतो? हा, तेव्हा घरी कुणी नसतं आणि ती झोपलेली असते. ममता सुद्धा तेव्हा किचनमध्ये झोपते. तो किलर घरात येईल, तिला मारुन टाकेल आणि चोरी करुन निसटून जाईल. पोलिसांना वाटेल की कुणा तरी भुरट्या चोराने तिचा खून केला असावा. कशी वाटली माझी आयडीयाची कल्पना?” “कल्पना छान आहे, पण याची वाच्यता कुठेही करु नका. भिंतीलाही कान असतात.” “नो, डार्लिंग. तू काळजी करु नकोस. मी सगळं काही ठीक करतो बघ. चल जा आता आणि हो, उद्याच तिचा गेम वाजणार. म्हणून मी उद्या रात्री गोव्याला मिटिंग ठेवली आहे. आपण उद्या दुपारी निघू गोव्याला जाण्यासाठी. दोन वाजताची फ्लाईट आहे. तिचा खून ठीक तीनच्या दरम्यान होईल. जोपर्यंत तिचा खून झालाय हे ममताला कळेल. म्हणजे ती म्हैस झोपलेली असताना ममता तिला डिस्टर्ब करत नाही. नाहीतर ती अंगावर येते. मुर्ख कुठली… तर जवळजवळ साडे चारच्या दरम्यान ममताला कळेल की तिची खाष्ट मालकीण गचकली आहे. तेव्हा आपण गोव्यात ऐश करत असू. मी मोबाईल मुद्दामून चार्ज करणार नाही. गोव्यात पोहोचेपर्यंत मोबाईलची बॅटरी डाऊन होईल. ऑफिसमधून तुला कॉंटॅक्ट करण्याचा प्रयत्न होईल. पण तू सीम कार्ड काढून ठेव. रात्रीपर्यंत तरी आपल्याला कुणी डिस्टर्ब करता कामा नये. बायकोचा मर्डर मला एंजॉय करायचाय तुझ्यासोबत, अगदी मनसोक्तपणे… ठिकाय?” तिने त्याचं बोलणं निमूटपणे ऐकून घेतलं आणि होकारार्थी मान हलवली. “जाते मी आता, बाय..” असं म्हणत संथ गतीने अलगद ती निघून गेली. तिचे पाठमोरे सौंदर्यही त्याला डोळ्यात साठवावेसे वाटले.
रात्र झाली. तो आज्ञाधारकपणे तिच्या मैत्रिणीच्या घरी पाव घेऊन गेला. तिची मैत्रीण आणि मैत्रिणीचा नवरा सुद्धा पकाव आहेत. त्याच्या बायकोचे सर्व मित्र मैत्रीणी असेच आहेत. कशीबशी पार्टी संपवून ते घरी आले. फ्रेश होऊन बेडरुममध्ये जाऊन बिछान्यावर पहुडले. काजोल आज जरा जास्तच रोमॅंटिक मूडमध्ये होती. त्याला तिचा तो स्पर्श नको होता. पण त्याने विचार केला की उद्यापासून हा स्पर्श आपल्याला होणार नाही आणि मरणार्‍याची शेवटची इच्छा तर पूर्ण करावीच लागते. म्हणून तिच्या स्पर्शाचं आक्रमण त्याने होऊ दिलं. त्यानेही तिला साथ दिली. तिला त्याच्या या बदललेल्या मूडचं आश्चर्य वाटलं. आता त्यांच्या एसी असलेल्या थंडगार बेडरुमचं वातावरण त्यांच्या मादक चित्काराने गरम झालं. तिने तृप्त होऊन आपले डोळे मिटले. तो पाठीवर पहूडला. काही वेळाने तिने त्याच्या उघड्या छातीवर डोकं ठेवलं आणि म्हणाली, “तू जर रोज माझ्याशी असा वागत राहिलास तर किती चांगलं होईल? कधी कधी काय होतं तुला? माझं किती प्रेम आहे रे तुझ्यावर. तूही माझ्यावर असंच प्रेम करावं, एवढीच इच्छा आहे माझी.” त्याने काहीच उत्तर दिलं नाही. नुसतं “हूं” केलं. पण पुन्हा त्याने विचार केला. आजची रात्र तिच्या मनासारखी घालवायची. उद्यापासून ही कटकट नसणार. त्याने तिच्या कुरळ्या केसांवरुन अलगद हात फिरवला आणि म्हणाला “आय ऍम सॉरी. खुप वाईट वागतो मी तुझ्याशी. पण मी प्रयत्न करीन बदलण्याचा. माझंही तुझ्यावर तितकंच प्रेम आहे. पण बर्‍याचदा मी बिजनेसच्या प्रेशर खाली असतो. म्हणून… पण आता मी ठरवलंय. मी तुला दुखावणार नाही.” त्यांच्या गप्पा काही वेळ अशाच सुरु राहिल्या आणि मग दोघे झोपी गेले.
सकाळी सहा वाजता तो उठला आणि नेहमीप्रमाणे मॉर्निंग वॉकला गेला. आठ वाजता तो परतला. आंघोळ करुन नऊ वाजता त्याने नाश्ता घेतला. त्याला हाय ब्लड प्रेशर आहे, म्हणून तो ब्लड प्रेशरच्या गोळ्याची डबी शोधू लागला. त्या गोळ्यांची डबी, कायम त्याच्या सोबत तो ठेवतो. कारण गोळ्या वेळेवर घेतल्या पाहिजेत. नाहीतर त्रास उदभवू शकतो. पण आज त्याला डबी सापडत नव्हती. त्याच्या अप्रिय बायकोने ती डबी त्याला बेडरुममधून शोधून दिली आणि प्रेमाने त्याला गोळ्या काढून दिल्या व पाणीही दिले. त्याच्या मनात एकदा विचार आला की ही बाई आपल्यावर किती प्रेम करते? आपल्यावर जीव ओवाळते आणि आपण तिला मारायची सुपारी दिली आहे. पण त्याच्या मनातली माणूसकी एका क्षाणातच नाहीशी झाली. जेव्हा तिने गोव्यावरुन येताना काजू आणायला सांगितले. तर औषधांची दबी बॅगमध्ये भरत तिचा निरोप घेऊन तो बरोबर साडे नऊ वाजता ऑफिसला जायला निघाला. ऑफिसात सर्वांनी उभं राहून त्याला “गुड मॉर्नींग” केलं. त्यात गरीमाही होती. तो सर्वांना गुड मॉर्नींग म्हणत आपल्या केबीनमध्ये आला. बरोबर बारा वाजता तो आणि गरीमा कारमध्ये बसले. आता ते एअरपोर्टच्या दिशेने जाऊ लागले. तो गरीमाशी बोलत नाहीये. शांत बसलाय. आज त्याची बायको, त्याची कटकट जीवनातून कायमची निघून जाणार, म्हणून तो खुश तर होताच. पण तितकाच मनातून घाबरलेला होता. कारण याआधी त्याने असं काम कधीच केलं नव्हतं. मनात तो अनेकांबद्दल वाईट चिंतीत असे. पण तसे कोण चिंतीत नाही? तुमच्या आमच्या मनातही असे विचार येतातच की… आता एखाद्याशी आपले बिनसले, तर त्याचा खून करण्याचा विचार तुमच्या मनातही येतोच ना? पण तुम्ही काही कुणाचा खून वगैरे करायला जात नाही किंवा कुणाला मारण्याची सुपारी देत नाही. कारण तुम्ही व्हाईट कॉलर लोक आहात. पण ही चूक तो करुन बसला होता. त्याचं मन त्याला खात होतं. पण आता मागे हटणे नाही. जे होईल त्याला सामोरं जायचं. त्याला घाम फुटू लागला. भितीने त्याचा चेहरा सुजलेला वाटू लागला. गरीमाने एक कटाक्ष त्याच्याकडे टाकला व इशार्‍यानेच “काय झाल” असं विचारलं. त्याने नकारार्थी मान हलवली. गरीमाने आज गुडघ्यापर्यंत वन-पीस घातलाय. जबरदस्त सेक्सी दिसतेय ती. प्रीतमने आपला उजवा हात तिच्या मांडीवर ठेवला. अचानक झालेल्या स्पर्शाने ती थोडीशी दचकली. पण हे सर्व तिच्या सवयीचं झालं होतं. तिलाही ठाऊक होतं की तिचं सौंदर्य हेच तिचं हत्यार आहे. जसं त्याला तिचा देह हवा होता, तसा तिला त्याचा पौसा हवा होता. त्याच्याशी लग्न करुन ती सबंध आयुष्य सुखात, मौजेत घालवणार होती. त्या बदल्यात त्याला हवं होतं तिचं शरीर. त्याने तिच्या मांडीवर हात ठेवताच तिने आपला ड्रेस जरा वर ओढून घेतला. पण… पण प्रीतमचा स्पर्श आज जरा वेगळा वाटत होता. त्यात फोर्स होता. पण तो फोर्स सेक्सी नव्हता. तर भितीदायक होता. तिने प्रीतमकडे पाहिलं. तर त्याचा चेहरा लालसर झाला. त्याचा श्वास कोलमडला. त्याने तिची मांडी घट्ट धरली. तिला कळेना काय होतंय? ती काळजीने म्हणाली, “सर, काय होतंय तुम्हाला. ड्रायव्हर… ड्रायव्हर गाडी थांबव. सरांना काय होतंय बघ.” ड्रायव्हरने गाडी थांबवली. दोघांनी त्याला विचारण्याचा प्रयत्न केला. हेल्प हेल्प म्हणून गरीमा ओरडली. लोक गोळा झाले. पण त्याच्या तोडातून एक अवाक्षरही फुटला नाही. आता त्याच्या तोंडातून फेस येऊ लागला आणि क्षणातच तो मेला. गरीमा प्रचंड घाबरली. तिला कळेना काय करावं? तिने आधी ऑफिसमध्ये फोन केला आणि ऑफिसमधून प्रीतमच्या घरी म्हणजे बायकोला फोन करण्यात आला. ही बातमी ऐकताच, काजोल जणू कोसळणारच, तेवढ्यात ममताने तिला सावरलं.
इथे गरीमाची अवस्था खुपच वाईट झाली. तिने प्रीतमसाठी आपल्या शरीराची शय्या केली होती आणि आता तर तो या जगातच नाही, हा धक्का सहन करणे तिला कठीण जात होतं. पण आयुष्य कुणासाठी थांबत नाही हो… एव्हाना पोलिसांनी बॉडी ताब्यात घेतली होती. प्रीतम मेला तेव्हा त्याच्या बाजूला गरीमा होती म्हणून गरीमाला पोलिसांनी चौकशीसाठी ताब्यात घेतलं होतं. ड्रायव्हरची सुद्धा चौकशी झाली.
काजोल स्वतःला सावरत लगबगीने घरातून निघाली. कारमधून जाता जाता तिने एक अर्जंट कॉल केला, “हॅलो… हा.. मी बोलतेय… आपलं काम फत्ते झालं. होय, तो मेला…. मी तिथेच चाललीय आता. काही दिवस आपल्याला जरा सावध रहावं लागणार आहे… आणि हो, एक महिना तरी मला कॉल करु नकोस. ओके. डोन्ट वरी. हा माझा नंबर नाहिये… आपण पकडले जाणार नाही… बाय.” असं म्हणत तिने आपल्या लग्ना आधीच्या बॉयफ्रेंडला केलेला कॉल कट केला.
आता तुम्ही म्हणाल की त्या कॉंट्रॅक्ट किलरचं काय झालं? अहो, काय होणार? आतापर्यंत तो प्रीतमच्या घराबाहेर घुटमळत होता. त्यालाही कळलं असणार की प्रीतम मेलाय. मग उगाच त्या बिचार्‍या काजोलला मारण्यात काय अर्थ आहे, मला सांगा?
लेखक: जयेश शत्रुघ्न मेस्त्री
