ती चेहर्‍यावरचा घाम टिपत म्हणू लागली “माझं नाव संगीता बोधनकर. मला काही दिवसांपासून स्वप्नं पडतायत की ह्यांचा, म्हणजे माझ्या मिस्टरांचा कुणीतरी खुन करत आहे.” आमच्या दोघांची नजर तिच्या गळ्यात असलेल्या बारीक मंगळसुत्राकडे गेली. आजकाल बारीक मंगळसुत्र घालण्याचं टूम आहे. त्यामुळे स्त्री विवाहित आहे की नाही हे पटकन लक्षात येत नाही. म्हणून अनेकांचा भ्रमनिरासही होऊ शकतो. ती पुढे म्हणाली “मला तर फार भिती वाटत आहे. स्वप्न जर सत्यात उतरलं तर? पहाटे पडलेली स्वप्न खरी होतात ना” हर्षदने अगदी शांतपणे म्हटलं “अहो. पण यात आम्ही काय करणार? तुम्हाला मानसोपचारतज्ञाकडं जायला हवं. कारण आम्ही सत्यातले गुन्हेगार शोधतो. स्वप्नातले नाही”. तिचा चेहरा जरा लाल झाला. काहीशा अधिकारवाणीने ती म्हणाली “तुम्हाला जर मला मदत करायची नसेल तर तसं स्पष्टं सांगा. उगीच मला वेडं ठरवण्याची गरज नाही” हर्षद म्हणाला “तुम्ही रागवू नका. मी तुम्हाला वेडं म्हटलेलं नाही. मला फक्त इतकंच म्हणायचंय, हा मानसिक आजार असू शकतो.” ती उठली आणि म्हणाली “मला वाटलं होतं माझं काम इथे होईल. पण तुमचा तसा हेतू दिसत नाही. जाते मी” ती रागातच निघू लागली. तरी तिच्या चालण्यात लयबद्धता होती. ती दारापर्यंत पोहोचणार इतक्यात हर्षदने तिला हाक मारली “तुमचं काम करायला मी तयार आहे” मी मनातच म्हटलं, का तयार नसणार? इतक्या सुंदर स्त्रीला मदत करण्यासाठी कुणीही एका पायावर तयार होईल. ती थांबली. स्मित हास्य करीत तिने हर्षदकडे पाहिलं.
