मुळात पीटर डिसोझाच्या खुनामागे रोझीचाच हात असेल अशी शंका पोलिसांना येणे स्वाभाविकच आहे. डिसोझा कुटुंबातील एकूण चार सदस्यांपैकी त्यांच्या मृत्यूचा सर्वात जास्त फायदा रोझीलाच होणार होता. अर्थात कुणाच्याही मृत्यू मागे अनेकांना काही ना काही फायदा होतोच. अगदी काहीच फायदा झाला नाही तरी किमान आनंद तरी होतोच. म्हणजे कल्पना करा ना की तुम्हाला एखादी न आवडणारी व्यक्ती मेली तर तुम्हाला दुःख होईल की आनंद. अहो अर्थात आनंद होईल. पण तुम्ही तो तुमच्या चेहर्‍यावर तो आनंद दाखवणार नाही. कारण तुम्ही समाजाच्या नजरेत चांगले आणि सभ्य गृहस्त असता. असं जर कुणाच्या मृत्यूवर तुम्ही जाहीराप्णे आनंद व्यक्त करु लागलात तर समाज तुम्हाला विकृत म्हणेल. ब्लडी सोसायटी… जाऊ द्या. तर मी काय म्हणत होतो. हा, एखाद्याच्या मृत्यूमुळे कुणा ना कुणाला आनंद होतच असतो. पण एक अशी व्यक्ती असते, जिला अधिक फायदा होणार असतो आणि त्या होणार्‍या फायद्यासाठी ती व्यक्ती खून करु शकते. अर्थात खून करण्याचं सबळ कारण असावं लागतं. कारण नसेल आणि तरीही खून झाला तर तो खून एका मानसिक रुग्णाने केला आहे, असे गृहित धरले जाते. क्रिमिनल सायकोलॉजी हा माझा आवडता विषय आहे. पण असो. हा विषय आपण सध्या बाजूला ठेवू आणि पीटरचा खून व रोझी यांवर लक्ष केंद्रित करु. रोझीला पीटरची प्रॉपर्टी मिळणार होती. पीटरने कुटुंबाच्या सर्व सदस्यांच्या नावावर काही ना काही लिहून ठेवलं होतं. त्यात रोझी ही बायको असल्यामुळे अर्थातच तिला प्रॉपर्टीतला मोठा वाटा मिळणार होता. आता आपण जरा फ्लॅश बॅकमध्ये जाऊया.
रोझीचं हे दुसरं लग्न. तसं पीटरचं सुद्धा दुसरं लग्न. रोझीच्या पहिल्या नवर्‍याचा बालकनीतून पडून आश्चर्यकारकरित्या मृत्यू झाला. पीटरचंही तसंच. त्याचीही पत्नी अकस्मात वारली. पीटर आणि रोझी यांची ओळख झाली ती सुद्धा अकस्मातपणेच. एका सिनेमा हॉलमध्ये पीटर आपल्या १२ वर्षांच्या मुलीला ऍनाला आणि पत्नी ऍलीनाला घेऊन गेला होता. अकस्मातपणे रोझी पीटरच्या बाजूला बसली होती. रोझी ही तिशीतली आकर्षक आणि मादक स्त्री. ती इतकी सुंदर होती की मुसता स्पर्श जरी झाला तरी रोमांचक वाटतं. पीटर श्रीमंत रुबाबदार पुरुष. अकस्मातपणे सिनेमा हॉलमध्ये दोघांचा एकमेकांना स्पर्श झाला आणि तो स्पर्श दोघांनाही हवाहवासा वाटू लागला. पीटरने सराइतपणे आपलं व्हिजिटिंग कार्ड रोझीला थिएटरमध्ये दिलं. हे तिच्या नवर्‍यालाही कळलं नाही आणि ऍलीनाला सुद्धा कळलं नाही. पीटर या बाबतीत तसा हुशारच होता. त्यानंतर त्यांच्या भेटीगाठी झाल्या. दोघे एकमेकांत गुंतत गेले. त्यानंतर अकस्मातपणे ऍलीनाचा मृत्यू झाला. ऍलीनाचा मृत्य हार्टफेलमुळे झाला. डॉक्टरांचं म्हणणं होतं की तिने मृत्यूपूर्वी काहीतरी भयानक गोष्ट पाहिली असावी. पण नेमकं काय पाहिलं हे कळलंच नाही. ऍलीनाचं ह्रदय अशक्त होतं. ती दिसायला तशी बरी होती. पण अधूनमधून आजारी असायची. गेली बिचारी. तिच्या जाण्याने जर कुणाला दुःख झालं असेल तर ते ऍनाला. ऍना ही खरंच खुप गोड मुलगी आहे. तिची मॉम वारली. तिच्या डॅडकडे पुष्कळ पैसे आहेत. पण डॅडकडे वेळ नाही. मॉम आणि ऍनाचं वेगळं विश्व होतं. आता तर काय तिचे डॅड सुद्धा वारले. ज्या दिवशी ऍलीना मेली, त्या दिवसापासून ऍलीनाची प्रिय मांजर किटी सुद्धा बेपत्ता झाली होती, असं स्टेटमेंट पीटरने पोलिसांन दिलं असल्याचं मला चांगलंच आठवतंय.
रोझीच्या नवर्‍याने म्हणे आत्महत्या केली. ह्यूबर्ट पिंटो हा एक चांगल्या स्वभावाचा माणूस होता. थोडा बावळट होता. पण रोझीला कशाचीच कमू पडू देत नव्हता. त्याचं रोझीवर मनापासून प्रेम होतं. मध्यमवर्गीय असला तरी रोझीची हौम मौज पूर्ण करायचा. नेहमी हसतमुख असणारा दिलखुलास ह्यूबर्ट पिंटो अचानक आत्महत्या करतो यावर माझा तरी विश्वास बसला नाही. मला आधीपासूनच शंका वाटत होती की काहीतरी गडबड नक्कीच आहे. अहो शंका कसली त्या रोझी नावाच्या सुंदर चेटकीणीनेच पिंटोचा मुडदा पाडला अशी खात्री होती माझी. पण मला क्षुद्र समजणार्‍या या समाजाला मी काय सांगावं? पोलिसांना मी जर काही सांगितलं असतं तर त्यावर त्यांचा विश्वासच बसला नसता. असो. मी पुन्हा थोडासा विषयांतर केला पण बॅकस्टोरी माहित असणं कधीही चांगलं. रोझी कशाप्रकारची स्त्री आहे, हे सांगणं मी अत्यंत महत्वाचं मानतो. त्याशिवाय विषयाचं गांभीर्य तुम्हाला कळणार नाही. आता ज्या प्रकारे तिने पीटरला मारले, त्याच प्रकारे तिने ह्यूबर्टचाही खून केला असेल, अशी शंका पोलिसांना आली. पण यात घोळ असा होता की रोझीने पोलिसांसमोर ह्यूबर्टच्या खूनाची कबुली दिली. पण आपण पीटरला मारले नाहीच, असे ती ठामपणे सांगू लागली. पण पोलिसांना फक्त आणि फक्त रोझीवर संशय आहे. त्यांच्यासमोर एकच अडचण होती की त्यांना माहित होतं की रोझी खोटं बोलतेय. पण ती खोटं का बोलेल? कारण तिने ह्यूबर्टच्या खूनाची कबुली दिली आहे. मग तिने पीटरचा खून केला आहे, असं जर ती म्हणाली असती तर एवढा काय फरक पडणार होता? पण अजूनही ती हेच सांगतेय की तिने पीटरला मारलं नाही.
पीटरच्या मृत्यूमुळे पीटरच्या मम्मीला म्हणजे डायना डिसोझाला खुप मोठा धक्का बसला होता. कारण घरातला कर्ता पुरुष गेला होता. त्यात पीटर हा तिचा सुरुवातीपासूनच लाडका. माझी आणि पीटरची कधी तुलनाच होऊ शकत नाही. पीटर हा लहानपणापासून देखणा व राजबिंडा. त्यात तो कर्तृत्ववान. प्रचंड कष्टाने त्याने हे विश्व निर्माण केलं होतं. आम्ही चाळीतून बंगल्यात राहायला गेलो हे पीटरच्या कर्तृत्वामुळेच. मम्मीने नेहमी माझ्यात आणि पीटरमध्ये भेदभाव केला. त्यात तिला मी दोष देणार नाही. मी आहेच असा. ती मला स्पेशन चाईल्ड म्हणजे. तिच्यामते क्षुद्र जीवाला स्पेशल म्हणतात. लहानपणापासून मी पांगळा. माझे पाय निकामी. ते काम करत नाही. मी सतत व्हीलचेअरवर बसून असतो. पीटरने मला कधी पैशांची कमी पडू दिली नाही. पण त्याला माझा किळस यायचा. मी इतका मोठा झालो तरीही माझ्या सर्व गोष्टी मम्मीच करते. कधी कधी तर पीटरलाही नाइलाजाने माझी नको ती कामे करावी लागे. त्याने माझ्यासाठी नर्स ठेवली होती. पण ती फार काळ टिकली नाही. तिला माझी नजर आवडायची नाही. आता सुंदर स्त्रीकडे ज्या नजरेनं पाहिलं जातं. त्याच नजरेनं मी तिच्याकडे पाहायचो. यात विशेष असं मला काही वाटत नाही. पांगळा असलो तरी पुरुष आहे मी. असो. अहो मी पुन्हा विषयांतर केलं का? नाही, मला वाटतं यावेळी मी ट्रॅकवरच आहे. रोझी सध्या पोलिसांच्या तावडीत आहे. आमच्या कुटुंबात रोझी ही एकटीच आहे, जिच्यावर संशय घेता येईल. मम्मी काय आपल्या मुलाचा खून करणार नाही. ऍना अजून खुप लहान आहे आणि राहिलो मी. माझ्यावर संशय घेण्याचा प्रश्नच उद्भवत नाही. इथेच सगळा घोळ झाला. मी मघाशीच सांगितलं की मम्मी मला स्पेशल चाईल्ड म्हणायची. तिने लहानपणापासून मला सांगितलं की मला देवाने पाठवलंय. जसे प्रभू येशू देवाचे परमप्रिय पुत्र, तसाच मी. ईश्वराचा लाडका. सुरुवातीला मला गंमत वाटायची. पण नंतर मला पटलं की मी देवाचा पुत्र आहे. देवाने विशेष कारणासाठी मला या पृथ्वीवर पाठवलंय. इतकी वर्षे मी ते कारण शोधत होतो. पण आता ते कारण मला सापडलं. देवाने मला मृत्यूची उपासना करण्यासाठी पाठवलंय. काही वर्षांपासून तर मी देवाशी थेट बोलू लागलोय. मला साक्षात्कार झाला. जेव्हा जेव्हा मला तो आदेश देतो तेव्हा तेव्हा मला त्याचं कार्य करावंच लागतं. ते न करुन किंवा टाळून चालणार नसतं. देवाचं काम ठराविक वेळीच झालं पाहिजे. आता ऍलीनाची प्रिय मांजर किटी, हे तसं निरुपद्रवी जीव. पण समाजलाअ या जीवाचा काय उपयोग. फुकटचं खायचं याशिवाय काय हो तिचं काम. ती अधूनमधून आजारीही असायची. कुठेतरी कोपर्‍यात पडलेली असायची. देवाने म्हटलं, तिला या आजारातून मुक्त करण्याचं पूण्यकर्म मी तुला सोपवत आहे. मी तेच काम माझ्या खोलीत अगदी निष्ठेने करत होतो. तेव्हा घरी कुणीच नव्हतं. ऍना शाळेत गेली होती. पीटर ऑफिसमध्ये, आई धर्मप्रचाराला गेली होती. मी किटीचा गळा चिरलाच होता. तिच्या मानेतून रक्त वाहतच होतं. त्याच वेळी ती ऍलीना तिथे आली. तिला हे दृश्य पाहावलं नाही. ती घाबरत घाबरत तिच्या खोलीत पळाली. मीही व्हीलचेअरने तिचा पाठलाग केला. तिच्या खोलीत शिरलो. माझ्या हातात चाकू होता. मी तिला समजवण्याचा प्रयत्न करत होतो की किटीच्या भल्यासाठी मी तिला मुक्ती दिली आहे. पण ऍलीना इतकी घाबरली होती की ती माझं काही ऐकण्याच्या मनःस्थितीत नव्हती आणि अचानक तिला ह्रदयाचा झटका आला आणि गेली बिचारी. मी काही तिचा खून वगैरे केलेला नाही. देवाच्या आज्ञेशिवाय मी काहीच करत नाही. आता पीटरचा गळा चिरताना मला किती दुःख झालं असेल याची कल्पना तुम्ही करु शकता. शेवटी भाऊ होता तो माझा. आता तुम्ही म्हणाल, पीटरसारख्या धडधाकट माणला मी कसा काय मारु शकतो. अहो, तेव्हा तो झोपला होता…
असो, जे होतं ते चांगल्यासाठीच होतं. पीटरच्या मृत्यूमुळे ह्यूबर्टला न्याय मिळाला. पीटर तर मेलाच आणि रोझीलाही शिक्षा झाली. मी मघाशीच म्हटलं होतं ना, ह्यूबर्टचा खून रोझीनेच केलाय. चला तर सगळं काही देवाच्या इच्छेनुसार झालं. आता मी, मम्मी आणि ऍना सुखात राहत होतो. पण आजच देवाचा आदेश आला. आता ती एवढूशी पोर ऍना. आई-वडीलांशिवाय कशी काय राहू शकेल? माझाही नाइलाज आहे…
लेखक: जयेश शत्रुघ्न मेस्त्री
