अक्सा बिच शेजारी असलेल्या ट्रेंड्स पबमध्ये बसून तो व्हिस्कीचा आस्वाद घेत होता. त्याची नजर मात्र सावजाच्या शोधात होती. पण त्या पबमध्ये सावज होण्याची कुणाचीही कुवत नव्हती. होय, सावज होण्याची सुद्धा कुवत असावी लागते. प्रत्येकाची स्वतःची एक चॉईस असते. तशी त्याचीही चॉईस होती. सावज कसं असावं? सुंदर, आकर्षित, पाहता क्षणी झडप घालावी असा फील आला पाहिजे. तर सावज शिकार करण्यास योग्य आहे असं समजावं. त्या पबमध्ये अनेक लोक मनसोक्तपणे दारुचा आणि बियरचा आस्वाद घेत होते. पण गेल्या तीन महिन्यांपासून मुंबई शहर सिरीयल किलरच्या धुमाकूळीने हादरलं होतं. या सिरीयल किलरने आधी बंगळुरुमध्ये १० हत्या केल्या. आता त्याने मुंबई गाठली असल्याचे बोलले जात आहे. कारण बंगळुरुमध्ये जशा प्रकारच्या हत्या होत होत्या. अगदी तशाच प्रकारच्या हत्या काही महिन्यांपासून मुंबईत होऊ लागल्या होत्या. म्हणजे या खुन्याने सगळे खून सावज झोपेत किंवा गुंगीत असताना केले आहेत आणि त्याचा विक्षितपणा काय म्हणायचा? तो आपल्या सावजाचं मुंडकं कापून स्वतःसोबत घेऊन जातो. खरंच, किळस वाटावी असाच प्रकार आहे हा. पोलिस त्या खुन्याच्या मागावर आहेत. पण आजपर्यंत तो खूनी काही सापडलेला नाही. बंगळुरच्या हत्या थांबल्या नंतर त्या खुन्याबद्दल बर्‍याच अफवा पसरत होत्या. तो खूनी मेलाय असंही म्हटलं जात होतं. पण एका वर्षाच्या विश्रांतीनंतर मुंबईत हत्या घडू लागल्या आणि पोलिस खातं खाडकन जागं झालं. या खुनामागचा हेतू काही कळत नव्हता. कदाचित खूनी हा माथेफिरु असावा असा अंदाज पोलिसांनी बांधला. कारण त्याने कुणालाही लुबाडलं नाही. त्याने ज्यांना ज्यांना मारलं त्यांचा आपातसात दुरान्वये संबंध नव्हता. म्हणजे खून विशिष्ट हेतूने केलेला नाही. हा प्रकार माथेफिरु याच गटात मोडतो. पण एक गोष्ट होती. हा खूनी मुळातच श्रीमंत असावा. कारण त्याने जितक्या हत्या केल्यात त्या सर्व हायक्लास सोसाटीतल्या लोकांच्या. त्याला खून करुन आनंद मिळत असावा. म्हणजे तुम्ही जेव्हा गाणं गाता, तुम्ही जेव्हा दारु पिता, जेव्हा तुम्ही लॉंग ड्राईव्हला जाता यामुळे तुम्हाला आनंद मिळतो. तसंच खुन्यांचं असतं. खून करुन त्यांना आनंद मिळत असतो. यामुळे त्यांचा दुसरा कोणताच हेतू नसतो. पैसे, प्रॉपर्टी यासाठी खून करणारे तर भामटे असतात. पण हा खूनी केवळ आनंद मिळावा म्हणून खून करत होता. त्यात हा खूनी कलाकार असावा असे दिसते. कारण एखादा चित्रकार ज्या सहजपणे कुंचल्याने चित्र काढतो. इतक्या सहजपणे हा लोकांचा गळा कापतो. मुख्य म्हणजे तो गळा कापण्याआधी लोकांना बेशुद्ध करतो आणि मगच आपलं काम फत्ते करतो. यामुळे होते काय? तर मरणार्‍याला वेदना होत नाहीत आणि मारणार्‍याचे कामही होऊन जाते. पण त्याने कापलेली मुंडकी मात्र पोलिसांना सापडली नाहीत. तर अशा या खून्याने शहर हादरलेलं होतं.
आतापर्यंत त्याने व्हिस्कीचे २ पेग रिचवले होते. ३ र्‍या पेगची तो ऑर्डर देणार इतक्यात त्याची नजर एका ठिकाणी खिळून राहिली. त्याने हळून सिगारेट लाईट केली. आता तो आपल्या सावजाकडे पाहत मंदगतीने झुरके देत होता. ती… सडपातळ, पण रसरशीत. तिने घट्ट टॉप घातला होता. त्या टॉपमधून तिचे उरोज बाहेर पडण्यास जणू आतूरलेले आहेत, असा भास त्याला झाला. तिने अगदी आखुड म्हणता येणार नाही, पण दुडघ्यापर्यंत स्कर्ट घातला होता. ती चांगलीच गोरीपान होती. तिने केस बांधले होते, पण कपाळावर बटा रुळत होती. साधारण २८ वर्षांची असावी, असा अंदाज त्याने बांधला. तो अचूकच होता. हे वय सुद्धा किती कमाल असतं ना? म्हणजे अगदी नवतारुण्यही नाही आणि अगदी प्रौढही नाही, तो तिच्या यौवनाच्या विचारात गर्क झाला. सर्व पुरुषांच्या नजरा तिच्यावरच खिळल्या आहेत, याचा प्रत्यय जेव्हा त्याला आला. तेव्हा तो सावध झाला. आपलं सावज कुणीतरी भलत्यानेच उडवून नेण्याआधी आपण त्यावर झडप घातली पाहिजे. तो पस्तीशीतला होता. पण चांगलाच रुबाबदार, उंच. त्याच्याकडे पैसाही पुष्कळ होता. म्हणूनच तर असल्या सावजाचे शिकार करु शकत होता. ती तिच्या टेबलावर बसली, वेटरने मेन्यू कार्ड आणून दिले. त्याने वेटरला दोन पेग बनवायला सांगितले. ती अगदी त्याच्या समोर होती. त्याने दीर्घ झुरका घेत आपलं सावज पुन्हा एकदा न्याहाळलं. तिच्या सौंदर्याचा त्याने आढावा घेतला. एवढ्यात तिने मेन्यू कार्डमधून डोकं वर काढलं आणि दोघांची नजरा नजर झाली. तिने नजर खाली घातली. पण ह्याचा निश्चय झाला होता. आज शिकार केल्याशिवाय परतायचं नाही. त्याने आपली नजर हटवली नाही. तिने पुन्हा वर पाहिलं तर तो तिच्याकडेच पाहत असल्याचं तिला जाणवलं. यावेळी मात्र तिने जरा बळजबरीनेच स्मित करत त्याच्याकडे पाहिलं. त्यानेही स्मित केलं. तिने केव्हाच जाणलं होतं की त्याच्या मनात काय असावं. मुलींना पुरुषांची नजर कळते, असं म्हणतात ते उगीच नव्हे. आता मात्र त्याने त्याच्या टेबलावरचे दोन ग्लास उचलले व तिच्या टेबलाच्या दिशेने चालू लागला. तिला जाणवलं की तो तिच्याच दिशेने येतोय, तिच्या ह्रदयाची धडधड वाढू लागली. तो तिच्या टेबला जवळ आला आणि म्हणाला “इफ़ यू डोन्ट माईंड, कॅन आय?” तिने डोळे मिचकवत त्याच्याकडे पाहिलं आणि म्हणाली “ओह्ह, शुअर”… एकाएकी कुणाला नाही म्हणणं चांगलं वाटत नाही. त्याच्या या निडरपणामुळे तिची छाती वरखाली होऊ लागली.
“थिस इज फॉर यू” एक ग्लास तिच्या समोर ठेवत तो म्हणाला. “पण मला….” ती काही म्हणणार इतक्यात त्याने तिला रोखले व म्हणाला “संकोच बाळगू नका. तुम्ही ड्रिंक्स घेता हे मला माहिती आहे.” तिने त्याच्याकडे आश्चर्याने पाहिलं. “असं आश्चर्याने पाहू नका माझ्याकडे. अगदी साधं लॉजिक आहे. वेटरने तुम्हाला दोन मेन्यू दिले. एक बार मेन्यू आणि एक फूड मेन्यू. तुम्ही बार मेन्यू चाळत होता मघाशी. यावरुनच मी सांगितलं” त्याच्या या बोलण्यावर ती भलतीच इंप्रेस झाली. तिने त्याच्या नजरेत प्रेमाने पाहिलं. त्याला आता कळून कुचलं होतं की मासा गळाला लागला आहे. मुलींना देखण्या पुरुषां सह हुशार पुरुष आवडतात. जर पुरुषात हे दोन्ही गुण असतील तर मग बघायलाच नको. त्याच्याकडे तर तिसरा गुणही होता, त्याचा पैसा. त्या दोघांना आता सोबत बसून एक तास झाला होता. दोघांनीही एकत्र व्हिस्कीचा आस्वाद घेतला आणि डिनर केलं. अर्थात बिल त्यानेच दिलं. तिच्या पिण्याच्या पद्धतीने त्याला कळलं होतं की तिला पिण्याची हौस आहे व ती रोजच ड्रिंक घेत असावी. तो बोलता बोलता अगदी सहज म्हणून गेला की “तुमची जर इच्छा असेल तर आपण बाकीचे ड्रिंक्स माझ्या रुमवर घेऊ शकतो.” यावर तिने थोडासा विचार केला. ती काहीतरी कारण सांगून टाळण्याचा प्रयत्न करणार असं त्याला वाटलं. पण ती हो म्हणाली. काय? ती हो म्हणाली… त्याचा आनंद गगनात मावेनासा झाला. आपण रचलेल्या सापळ्यात सावज अडकत चाललं आहे, याचा आनंद त्याला वाटला आणि त्याने मनानेच स्वतःची पाठ थोपटली.
रात्रीचे अकरा वाजले होते. दोघेही निर्मनुष्य रस्त्यावरुन चालत होते. आता दोघे तसे एकमेकांसाठी अनोळखी नव्हते. दोघेही एकमेकांना रेलून चालत होते. आतापर्यंत बर्‍याच गप्पा रंगल्या होत्या. त्याच्या विनोदावर ती खुल्या दिलाने हसत होती. त्या सामसुम ठिकाणी तिचा मधूर आवाज चांदण्या रात्रीची शोभा वाढवत होता. तिने त्याला विचारलं “तुमचं नाव मी विचारायला विसरलेच. काय नाव आहे तुमचं?” “सलमान खान आणि तुमचं नाव काय आहे?” त्यानेही विचारलं. “कतरीना कैफ” तिच्या या विनोदावर त्यानेही हसून दाद दिली. ते दोघेही एका रात्रीचे सोबती होते. त्यामुळे नाव गाव जाणून घेण्याचा प्रश्नच नव्हता. जसं त्याला तिच्याकडून काहीतरी हवं होतं. तसं तिलाही हवं होतंच. शरीराची भूक तिलाही अस्वस्थ करत असणारच ना? ते दोघे आता हॉटेल रॉयल पॅलेसच्या गेटपाशी आले. दोघेही हॉटेलात शिरले तसा सेक्यूरिटी गार्डने कडक सलाम ठोकला. त्याचा सलाम स्वीकारत दोघे पुढे निघाले. ७ व्या मजल्यावर ७१० नंबरच्या खोलीचा दरवाजा त्याने उघडला व दोघे आत शिरताच दरवाजा बंद झाला. खोलीच्या आत आल्यावर त्याने आपला हात तिच्या कमरेवर ठेवला. त्याच्यातला जेंटलमनपणा आता हरवलेला वाटत होता. आता तो फक्त एक पुरुष होता आणि ती फक्त एक स्त्री होती. त्याचा हात हळू हळू कमरेवरुन खाली येतोय असं जाणवताच ती म्हणाली, “तुम्ही प्रॉमिस केलं होतं की आपण ड्रिंक्स घेणार आहोत म्हणून. मग आधी ड्रिंक्स”. “आय डोन्ट माईंड ऍट ऑल. कोणतीही नशा हळू हळू झाली तर जास्त मजा येते.” त्याने तिला जवळ ओढत म्हटलं. आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकवले. तिचं एक दीर्घ चुंबन घेतलं आणि तो पेग बनवू लागला. ती पेगचा आस्वाद घेत होती, पण त्याच्या नजरा मात्र तिच्या सौंदर्याला न्याहाळत होत्या. तीन पेग संपले. आता मात्र त्याचा स्वतःवर ताबा राहिला नाही. एखाद्या रानटी जनावरा प्रमाणे त्याने तिच्यावर झडप घातली. स्वतःला सोडवण्याचा निरुपयोगी आणि लाडीक प्रयत्न तिने केला. पण आता ते शक्य नव्हतं. कारण सावज पूर्णपणे जाळ्यात अडकलं होतं. आता तिने प्रतिकार करणे बंद केला आणि त्याला प्रतिसाद देऊ लागली. त्यांचे मादक चित्कार सुगंधा प्रमाणे खोलीभर दरवळरले…
सकाळचे १०.४५ वाजले. वेटर रुम नंबर ७१० च्या बाहेर उभा राहून बेल वाजवत होता. पण कुणीच दार उघडेना. एवढी कसली झोप लागली? बरोबर आहे, रात्रभर जागरण झालं असणार. या मोठ्या लोकांच्या लफडी म्हणजे, असं स्वतःशीच म्हणत तो निघून गेला. पुन्हा ११.३० ला तो चहा आणि स्नॅक्स घेऊन आला. पण तेव्हाही कुणी दार उघडलं नाही. त्याला कसला तरी संशय आला. त्याने तत्काळ मॅनेजरला कळवलं. मॅनेजर दोन गार्ड्सना सोबत घेऊन रुम नंबर ७१० च्या दरवाजा पाशी आला. त्यानेही बेल वाजवली, पण कुणीच दार उघडले नाही. वेटर घाबरला होता. गार्ड्सने आपले काम चोख करत दरवाजा तोडला. ते सगळेच एकदम आत शिरले. आत बेडवरील दृश्य पाहून त्यांचा थरकाप उडाला. बेड पूर्णपणे रक्ताने माखला होता. एक डेड बॉडी बेडवर पडली होती. पण त्या बॉडीला मुंडकं नव्हतं. वेटर घाबरतच म्हणाला, “काल सरांसोबत एक मॅडम आली होती. पण तिने चेहर्‍यावर स्कार्फ गुंडाळला होता म्हणून तिचा चेहरा काही दिसला नाही” मॅनेजरने लगेच पोलिसांना फोन लावला. पण त्या बंगळुरच्या सिरियल किलरने, त्या मादक चेटकीणीने मुंबईत सहावा बळी घेतला होता आणि ती आता मोकाट फिरत होती… एका नवीन सावजाच्या शोधात…
लेखक: जयेश शत्रुघ्न मेस्त्री
