“मी रजत सकपाळ. तुम्ही… मला बोलवलं होतं.” रजत अभिमन्यूसमोर हजर झाला होता. अभिमन्यूने त्याला न्याहाळलं. चाळीशीतला रजत असूनही देखणा दिसत होता. “रजत… तुला माहितीय, मी तुला इथे का बोलवलं ते?” “नाही सर, पण पाटील साहेब म्हणाले, की कोणाच्या तरी खुनाबद्दल…” “तू सकिनाला ओळखतोस?” “नाही… को… कोण सकिना…” रजत घाबरला. त्याला घाम फुटू लागला. अभिमन्यूने पाण्याचा ग्लास समोर केला. “कसं आहे रजत, मला माहितीय तू सकिनाला ओळखतोस. त्यामुळे खोटं बोललास तर प्रॉब्लेम होईल.” रजत गटागटा पाणी प्यायला. “मी… ओळखतो तिला सर. आमचं प्रेम होतं एकमेकांवर.” “तिच्याबद्दल सगळं माहित असताना तिच्यावर प्रेम करायचास. तू तर शिकलेला माणूस आणि सकिनासारख्या मुलीवर?” “तुमचं खरंय पण… मला खरंच ती खूप आवडायची. लोक म्हणतात तशी ती नव्हती. बांगदेशमधून तिला आणलं होतं. ती आणि तिची बहिण अमिना, वेश्या व्यवसाय करायला. अशा हजारो मुली येतात सर इथे. सगळ्याच वाईट नसतात. पण बळजबरीने त्यांना हे काम करावं लागतं. अमिनाचं नशीब चांगलं की तिला इब्राहिम भेटला. तोही तिचा ग्राहक. पण प्रेमात पडला आणि लग्न केलं. पण सकिनाचं नशीब फुटकं. तिचा नवरा अश्रफ, एक नंबरचा लुक्का माणूस. त्याला फक्त पैसे हवे होते. कधीकधी तो पैसे मिळाले नाही तर ग्राहक घरी घेऊन यायचा आणि तिच्यासोबत… सकिनाचं स्वप्न होतं ऐशोआरामात राहायचं. म्हणून ती हे सगळं सहन करायची. माझा बॉस हरमन तिचा वापर करायचा. त्याच्या क्लायंटकडे डील फायनल करायला तिला पाठवायचा. बिजनस प्रस्टिट्युशन म्हणतात ह्याला. बाहेरच्या जगाला माहित नाही, पण खूप कॉमन आहे सर. तो तिला भरपूर पैसेही द्यायचा. तिने भरपूर पैसे कमावले होते. आम्ही दोघं सेटल होणार होतो. आम्हाला कुठेतरी दूर निघून जायचं होतं. पण त्याआधीच ती गायब झाली. कुठेतरी निघून गेली.” अभिमन्यू त्याच्या शब्दांपेक्षा त्याचा चेहरा वाचण्याचा प्रयत्न करत होता. “मग तू तिला शोधलं नाहीस?” अभिमन्यूने प्रश्न केला. “कसं शोधणार. मी कॉमन मॅन आहे. कुठे असेल माझी सकिना? जिवंत असेल की?…” रजत भावुक झाला. “पण सर प्लिज, प्लिज मला आता या लफड्यात नका अडकवू. माझं लग्न झालंय. एक मुलगी आहे. प्लिज सर.. नाहीतर मी बरबाद होईन. सकिना माझा पास्ट होता. आता मला ते विसरायचंय.” अभिमन्यूने पुन्हा त्याला न्याहाळलं आणि जाण्याचा इशारा केला. तसा तो बाहेर पडला आणि पाटील आत आला.
“पाटील, सकिना आणि तिच्या रिलेटेड सगळ्या लोकांची मला डिटेल्ड माहिती हवीय. डिटेल्स म्हणजे त्यांची शारीरिक, सामाजिक, वैयक्तिक आणि गुन्हेगारी पार्श्वभूमी. कळतंय ना?” “हो सर. दोन दिवसांत तुम्हाला सगळी माहिती मिळेल.” पाटील जाणार इतक्यात अभिमन्यूने त्याला विचारलं, “पाटील, या वयात तुम्ही तरुणाला लाजवेल असं काम करता. काय, वहिनी काय खायला घालतात तुम्हाला?” “सामान्य हवालदार आहे साहेब. मीठ भाकर खाऊन सुखी राहतो. बायकोचं प्रेम असतं त्यात. येतो साहेब.” असं म्हणत पाटील निघून गेला. बायको म्हटल्यावर त्याला त्याची बायको आठवली. “ओह्ह शीट! आज मूव्हीला जायचं होतं.” तेवढ्यात रेणुकाचा फोन आला. “कुठे आहेस? मी थिएटरच्या बाहेर आहे.” “हो, अगं आलोच मी… ऑन द वे आहे. तू डोळे मिचकव, मी तुझ्या समोर असेन.” “मूर्ख समजतोस मला. लवकर पोलिस स्टेशनमधून निघ. नाहीतर आज आपलं डिवोर्स नक्की.” असं म्हणत तिने फोन कट केला. तसा अभिमन्यू तातडीने निघाला.
दरम्यान पाटील कामाला लागला होता. त्याने अमिना, सकिना, हरमन, रजत, अश्रफ यांच्याबद्दल बरीच माहिती जमवली होती. पाटील साठीकडे झुकला असला तरी त्याचा काम करण्याचा वेग जबरदस्त होता. त्याचे कॉंटॅक्ट्सही पुष्कळ होते. म्हणूनच अभिमन्यूने त्याच्या स्क्वाडमध्ये पाटीलची निवड केली होती. दोन दिवसांनी पाटील अभिमन्यूसमोर हजर झाला. “तुमच्या चेहर्‍यावरुन तुम्ही बरीच माहिती मिळवलीय असं दिसतंय.” अभिमन्यूने आश्वासक कटाक्ष टाकला. “होय साहेब. थक्क करणारी माहिती आहे.” “बोला, बोला पाटील बोला. ऐकायला माझे कान आसुसलेले आहेत.” “साहेब, अमिना, सकिना बांगलादेशातून कशा आल्या आणि त्यांनी इथे वेश्या व्यवसाय केला. अमिनाचं लग्न इब्राहिमसोबत झालं, सकिनाचं अश्रफसोबत झालं. अमिना सेटल झाली. मात्र अश्रफ गर्दुल्ला असल्याने सकिनाचं आयुष्य नरकासारखं झालं. मग ती हरमनकडे कामाला लागली. त्याच्यासाठी काय ते बिजनस वेश्या म्हणून काम करु लागली आणि तिथे तिची ओळख रजतसोबत झाली.” “पाटील हे काय सांगताय तुम्ही. हे सगळं मला माहिती आहे.” अभिमन्यूने पाटीलला मध्ये थांबवलं. “सॉरी साहेब. पण लिंक लागावी म्हणून मी…” “गो अहेड पाटील. महत्त्वाचं बोला.” “साहेब, सकिनाने ड्रग्ज आणि वेश्या व्यवसायासाठी बर्‍याचदा जेलची वारी केलीय. त्यामुळे तिचे डिटेल्स पोलिस रेकॉर्डमध्ये आहेत. हे महत्त्वाचं आहे की नाही माहित नाही. पण… सकिनाचे पुढचे ३ दात तुटलेले होते. म्हणून तिने खोटे दात बसवले होते.” “पाटील, ही आहे खरी इन्फॉर्मेशन.” अभिमन्यू खुश झाला होता. “आणखी एक महत्त्वाची माहिती आहे.” अभिमन्यू उत्सुकतेने ऐकत होता. “हरमनची बायको ५ वर्षांपूर्वी गायब झाली होती.” “वॉट नॉननन्स. या बायका का गायब होताहेत, तेही ५ वर्षांपूर्वी. त्या रावसाहेबांची बायको गायब झाली. पण ती आता हॉस्पिटलमध्ये आहे. रावसाहेब भला माणूस तिच्यावर उपचार करतायत. सकिना ५ वर्षांपूर्वी गायब झाली आणि आता ही हरमनची बायको सुद्धा ५ वर्षांपूर्वी गायब झाली. वेट. काय? सकिना आणि हरमनची बायको ५ वर्षांपूर्वी गायब झाली होती? तारीख तपासलीत?” “होय साहेब. दोघी एकाच दिवशी गायब झाल्या होत्या.” अभिमन्यूने आपलं कपाळ चोळलं. पाटीलच्या सांगण्यानुसार हरमनने बायकोची मिसिंग कम्प्लेंट नोंदवली होती. पण ती सापडली नाही म्हणून एका महिन्यातंच फाईल क्लोज करण्यात आली. इतक्या घाईघाईत मिसिंग कप्लेंटची फाईल क्लोज करणं, हे अभिमन्यूला संशयास्पद वाटलं. अभिमन्यूला दुसरा धक्का तेव्हा बसला जेव्हा त्याला कळलं की जो सांगाडा सापडला, त्यानुसार मृत स्त्रिचे दात व्यवस्थित होते. म्हणजे सकिनाचे ३ दात तुटलेले होते. पण ज्या बाईचा हा सांगाडा होता, तिचे दात व्यवस्थित होते. “म्हणजे… म्हणजे पाटील. मेली ती सकिना नसून अमिना आहे आणि सकिना इतकी वर्षे अमिना बनून वावरतेय. म्हणजे सकिनानेच आपल्या बहिणीला मारलं? पण का? काय कारण? तिचं इब्राहिमवर प्रेम होतं म्हणून की बहिणीची ईर्ष्या वाटत होती म्हणून? तिचा नवरा इब्राहिम ह्यात सामील नसेल ना? लेट्स गो पाटील. लेट्स गो. आपल्याला सकिनाला पकडायला हवं.”
अभिमन्य़ू आणि पाटील थेट पुण्याला पोहोचले. तेव्हा त्यांना कळतं की इब्राहिमची बायको म्हणजेच अमिना बनून राहणारी सकिना फरार झालीय… तिच्या अकाऊंट्समधले सगळे पैसे काढून ती पळालीय. आधी इब्राहिमला विश्वासच बसला नाही. पण अभिमन्यूने सगळं समजवून सांगितलं… “सकिना हरामखोर हैं… उसने मेरी अमिना का खून किया? पत क्यों? अमीना को मारकर उसे क्या मिला? और पिछले ५ साल से वो अमिना बनकर मेरे साथ रह रही थी और वो अच्छी बिवी थी. मुझे कुछ समझ नही आ रहा साहब. मैं तो पागल हो जाऊंगा. बस एक बिनती है, उस सकिना को ढूंढकर फांसी पर चढा देना. उसने मेरे अमिना का खून किया है साहब…” इब्राहिमला रडू कोसळलं. अभिमन्यूचाही तिळपापड झाला होता. सकिना ही खरोखरंच बिनधास्त मुलगी होती. त्या दिवशी अभिमन्यूसमोर ती अस्खलितपणे खोटं बोलली होती. इब्राहिम मात्र अमिनाचा फोटो पाहून रडत होता. अचानक अभिमन्यूची नजर फोटोतल्या अमिनाच्या गळ्यातल्या लॉकेटकडे गेली. “ये फोटो अमिना की है या सकिना की?” इब्राहिमने डोळे पुसले. “निकाह की फोटो है, मेरी अमिना की ही है. उस डायन सकिना की फोटो तो मै जलाकर राख कर दूंगा.” अभिमन्यूने आपलं कपाळ चोळलं. काहीतरी त्याच्या लक्षात आलं होतं.
“पाटील, खूनी टप्प्यात आलाय. आता फक्त पुरावे गोळा करायचेत. एकदा का ती सकिना सापडली ना…” “साहेब, पण खून सकिनानेच केलाय ना? मग खूनी टप्प्यात आलाय असं का म्हणालात, आलीय का नाही म्हणालात” “कळेल पाटील कळेल. लवकरच कळेल…”
या ५ वर्षांमध्ये सकिना अमिना बनून राहत होती तेव्हा तिने कोणकोणते ट्रॅन्सजॅक्शन केले? हे अभिमन्यूने तपासले. सकिना मेल्यानंतर रजतने सकिनाच्या अकाऊंटमध्ये काही पैसे ट्रान्स्फ़र केले होते. एखादी बाई मेल्यानंतर तिच्या खात्यात पैसे ट्रान्स्फ़र करणे म्हणजे? म्हणजे रजतला माहिती होतं की जी मेली ती सकिना नसून अमिना होती? ते रजतच्या घरी गेले तेव्हा त्याच्या बायकोने सांगितलं की “कालपासून ते घरी आले नाहीत. त्यांचा फोन आला होता, ते म्हणाले की ते कुठेतरी कामानिमित्त बाहेर चाललेत. असं परस्पर ते कुठे जात नाहीत, मला ते थोडे घाबरलेले वाटत होते. काही झालंय का साहेब?” रजतच्या बायकोने प्रश्न केला. “अं? नाही. एका केसनिमित्त रजतकडे काम होतं. थॅंक्यू” म्हणजे सकिना इब्राहिमच्या घरातून पळाली तेव्हापासून रजतही गायब झाला होता. हे दोहं एकत्र तर पळाले नसतील? कुठे गेले असतील? असे असंख्य प्रश्न पाटीलला सतावत होते. पण अभिमन्यूच्या चेहर्‍यावर मात्र कोडं सोडवल्याचे भाव होते. “पाटील, रजत आणि सकिनाचा नंबर ट्रेस करा. लास्ट लोकेशन पाहा.” पाटीलने दोघांचाही नंबर ट्रेस केला. सकिनाचं लास्ट लोकेशन तिचं घर दाखवत होतं. ती हुशारच होती. तिने घरातून पळण्याआधीच फोन स्विच ऑफ केला असावा किंवा फेकून दिला असावा. जेणेकरुन कुणीही तिला शोधू शकणार नाही. ’ब्युटी विथ ब्रेन’ याचं मूर्त स्वरुप होती सकिना… पण रजतचं लास्ट लोकेशन कळलं होतं. अभिमन्यूने त्याच्यासोबत पाटील, दामगुडे आणि तीन कॉन्स्टेबल घेतले आणि तो त्या जागी पोहोचला. ते एक गोडाऊन होतं. तेवढ्यात त्यांच्यावर गुंडांनी हल्ला केला. अचानक झालेल्या हल्ल्याने सगळे कॉन्स्टेबल हतबल झाले. पण अभिमन्यूने प्रसंग सावरला. त्याने आपली बंदूक काढली आणि पहिली गोळी चालवली ती बरोबर एका गुंडाची छाती छेदून गेली. पोलिस आणि गुंडांमध्ये थोडी चकमक झाली पण पोलिसांनी अखेर त्यांना नमवलंच. त्यांना मारुन ते आतमध्ये शिरले तशी एक कार तिथनं वेगात निघून गेली. तसं अभिमन्यूने गाडीच्या दिशेने फायर केलं. पण गाडी थांबली नाही. अभिमन्यू कारच्या मागे धावला आणि पाटील व इतर हवालदार आत गेले तर रजत मेलेला होता… त्याला कुणीतरी टॉर्चर करुन मारलं होतं. पण कोणी? सकिना आणि रजत एकत्र गायब झाले होते आणि अचानक रजतची डेड बॉडी सापडली. हा सगळा खेळ सकिना तर खेळत नव्हती ना? पाटील आणि दामगुडेचं डोकं चक्रावून गेलं होतं. तिथे अभिमन्यू आपल्या बुलेटवरुन त्या कारवा पाठलाग करत होता. कार चालवणारा इतका शातीर होता की तो अभिमन्यूच्या टप्प्यात येत नव्हता. पण अभिमन्यूही प्रचंड जिद्दी आणि कुशल होता. अर्ध्या तासाच्या शर्यतीनंतर अखेर अभिमन्यूने त्या कारला गाठलं आणि खर्‍या गुन्हेगाराला जेरबंद केलंच. “तुला काय वाटलं? माझं नाव अभिमन्यू आहे म्हणून तू मला चक्रव्युहात फसवशील? मैं चक्रव्यूह भेदने वाला अभिमन्यू हूं.” असं म्हणत अभिमन्यूने त्या गुन्हेगाराच्या नाकावर एक जोरात पंच मारली.
अभिमन्यूने सर्वप्रथम खूनी पकडला गेल्याची बातमी टिव्हीवर लावली जेणेकरुन सकिना परत येईल आणि झालंही तसं.. सकिनाने स्वतःला सरेंडर केलं. पाटील आणि दामगुडेला प्रश्न पडला होता की नेमकं काय चाललंत. खूनी पकडला गेल्याची बातमी लावल्यावर सकिनाने का सरेंडर केलं. समोर तो पकडला गेलेला खूनीही होता. तिला पाहून तो गुरगुरला तसा पाटीलने लाठीचा फटका दिल्याने तो शांत झाला. अभिमन्यूने सकिनाला बोलतं केलं, “ड़रो मत, ये कुछ नही करेगा. इसमे इतनी हिम्मत नही है.” सकीना बोलू लागली, “तो दो नंबर का धंदा करता था और उसमे वो मेरे खुबसुरती का इस्तमाल करता था. जो बिजनेस तो संभालतोय तो त्याच्या बायकोचा बिजनस. त्याचा खरा धंदा तर फ्रॉडचा, ड्युप्लिकेट कंपनी उभी करायची और त्यातून लोकांना लुटायचं हे त्याचं काम. हे त्याच्या बायकोला कळलं होतं. वो अपने डॅडी को बताने वाली थी. एक दिवस ती ऑफिसमध्ये आली तेव्हा त्यांच्यात वाद झाला, त्याने तिला मारुन टाकलं, ते मी पाहिलं. मैं ड़र गई थी. मैं वहा से भाग गई… त्याने मला कॉल केले पण मी फोन उचलले नाहीत. तो सारखा सारखा फोन करत होता. इसलिये… मी एकदा फोन उचलला, मी त्याला सांगितलं की मी याबद्दल किसी को कुछ नही कहुंगी. पन मला काही करु नकोस. मी दूर निघून जाईन. तो म्हणाला की मी तुला पाहिजे तेवढे पैसे देतो. मला तुला भेटायचंय. मी त्याला मुद्दामून सांगितलं की मी घरी आहे, थोड्या वेळात भेटायला येते. सच बात ये है की रजत को मैने पहले ही सब बता दिया था, और हम दोनो भागने वाले थे. लेकिन त्या रात्री अमिना मला भेटायला आली होती. तिने महाबल अंकल-आंटी से घर की चाबी हासिल की. दोघी सेम दिसतो. उनको शक नही हुआ. जब मैं घर लौटी तो अमिना मरी पडी थी. मैं समझ गई. उसने सकिना समझकर अमिना को मार दिया था… मेरी जुडवा बहन की वजह से मेरी जान बच गई. ये कमिना इन्सान है. इससे बचने के लिये अमिना के मौत का फायदा उठाया मैने. मग मी रजतला फोन केला, रजत लगेच आला और उसकी लाश बॅग में डालकर सामने वाले बंगले मे दफन कर दिया. आणि मी इब्राहिम सोबत राहू लागली, अमिना बनून… मी आनि रजतने ठरवलं की आपलं प्रेम विसरायचं आणि आपापलं आयुष्य जगायचं. रजतने मेरे प्यार के आखीर जुदाई सह ली… लेकिन आपको अमिना का कंकाल मिला और सब काम बिगड़ गया. आपके इन्वेस्टिगेशन की वजह से उसको पता चला की मैं जिंदा हूं. इसलिये मैं इब्राहिम को बिना बताकर भाग गई. ताकी वो इब्राहिम को कुछ ना करें. मैं छुप कर बैठी थी. मगर त्याने रजत को पकडकर मेरे बारे पुछा. रजतने कुछ नही बताया तो उसने रजत को भी मार दिया साहब.” सकिनाला रडू आवरेना. “तुमने ४ साल पलले ये बात पुलिस को बताई होती तो शायद आज रजत जिंदा होता. और तुम्हे अमिना बनकर जिना ना पड़ता” “सारे पुलिस आपके जैसे इमानदार नही ना होते साहब. त्याने त्याच्या बायकोला मारल्यानंतर पोलिसांनी तपास केल्याचं नाटक केलं फक्त और फाइल क्लोज कर दी. अगर इसे पता चलता की मैं जिंदा हू, तो ये मुझे कबका मार चुका होता.”
“ऐ… तेरी औकात मरने की ही है… साली…” तो खूनी गुरगुरला… तशी अभिमन्यूने एक जोराची लात त्याच्या छाताडावर मारली आणि हरमनची बोलतीच बंद झाली. इतक्या जोरात त्याला याआधी कुणीच मारलं नव्हतं. “क्या? देख क्या रहा है? और मार खाना है?” तसा तो शांत बसला. पण त्याच्या चेहर्‍यावर प्रश्नचिन्ह होता. “एक बता बताओ इन्स्पेक्टर. तुझे कैसे पता चला की मैने खून किया है?” “तू घटिया इनसान है. तुने अमिना को मारा और इसके गले में जो हाफ हार्ट लॉकेट था वो निकाल दिया और तू इतना बडा गधा है की वो लॉकेट तुने अपनी रखैल लीना को दे दिया? जब मैं तेरे ऑफिस आया था, तब मैने लीना के गले मे ये लॉकेट देखा. ऐसा ही हाफ हार्ट लॉकेट मैने अमिना बनकर रहने वाली सकिना के गले देखा, जब मैं उसके घर गया था. तब मुझे पता चल गया की खून करने वाला वो कमिना इनसान तू ही है…” हरमनला आता अभिमन्यूचा राग आला होता. पण गुन्हा कबुल करण्याशिवाय त्याच्याकडे दुसरा पर्यायही नव्हता.
अभिमन्यूने सांगाण्याचं गूढ उकललं होतं. आणखी एक केस त्याने सॉल्व्ह केली. आता तो रेणुकासोबत काही क्षण घालवायला मोकळा झाला होता. ६ महिन्यांनतर त्याला एक कुरिअर आलं. “काय रे अभी? काय आहे हे.” रेणुकाने उत्सुकतेने विचारलं. अभिमन्यूने माहित नसल्याचा इशारा केला. कुरिअर उघडलं तर आतमध्ये पुस्तक होतं. पुस्तकाचं नाव होतं, “सांगाड्याचं गूढ” आणि लेखक होते रमेश महाराव. होय, तेच महाराव ज्यांनी बंगला विकत घेतल्यानंतर, अमिनाचा सांगाडा सापडला होता. महारावांना अभिमन्यू आवडला होता. तेव्हा ते अभिमन्य़ूला म्हणालेही होते, “”माझ्या कथेचा नायक सापडला मला.” आणि त्यांनी आपलं म्हणणं खरं करुन दाखवलं. सत्य घटनेवर आधारित त्यांनी अभिमन्यूच्या नावासकट कादंबरी लिहिली होती. “वॉव! अभी. आय एम सो हॅपी. तुझ्यावर कादंबरी आलीय. मग तुझ्यावर मुव्ही येईल, नंतर वेब सिरीज. नवरोबा… आय लव्ह यू रे…” असं म्हणत रेणुकाने त्याचं दीर्घ चुंबन घेतलं!
समाप्त
लेखक: जयेश मेस्त्री आणि श्रीपाद जोशी.
