केस सॉल्व्ह होण्याऐवजी आणखीनच गुंतत चालली होती. अभिमन्यूने सिब्बल यांनी बनवलेल्या प्रतिकृतीनुसार स्केच बनवून घेतला. “पाटील, हे स्केच आहे. पाहा काही रेकॉर्ड सापडतो का? एखादी मिसिंग कंप्लेंट किंवा आणखी काही.” पाटीलने शोध घ्यायला सुरुवात केली. इब्राहिम शेख नावाच्या एका माणसाने या मुलीची मिसिंग तक्रार नोंदवली होती. तपास केल्यावर कळलं की आता इब्राहिम पुण्यात शिफ्ट झालाय. अभिमन्यू आणि पाटीलने पुण्याला जाऊन तडक इब्राहिमला गाठलं. इब्राहिमचा लोखंडाचा छोटासा बिजनेस होता. अतिशय शांत आणि संयमी माणूस. इब्राहिम म्हणाला, “ये मिसिंग कंप्लेंट मैनेही दिया था, लेकिन उसको साडे चार – पांच साल हो गये. अब क्यों पुछ रहे हो?” तेवढ्यात ज्या मुलीच्या खूनाची चौकशी अभिमन्यू करत होता, तीच मुलगी किचनमधून बाहेर आली आणि त्यांच्यासाठी आणलेला चहा तिने टीपॉयवर ठेवला. अभिमन्यू आणि पाटीलने एकमेकांकडे पाहिलं. दोघांच्याही चेहर्‍यावर भलं मोठं प्रश्नचिन्ह उमटलं होतं. पाटील ताडकन उठून उभा राहिला… “आप क्या सोच रहे हो, मै जानता हूं. ये मेरी बीवी है अमिना और आप जिसकी तलाश कर रहे हो, वो इसकी जुडवा बेहन है सकिना.” अभिमन्यूने एकदा फोटोकडे पाहिलं आणि एकदा अमिनाकडे पाहिलं. “दोनो में बिलकुल कोई फर्क नही था.” “मी सांगते…” अभिमन्यूने तिच्याकडे आश्चार्याने पाहिलं. “मला मराठी येते. मी मुंबईत राहत होते. तो मैने थोडी मराठी सीख ली. सकिना खूप बिनधास्त मुलगी होती, ती बेधडक होती, लेकिन उसने गलत रास्ता चुना. ड्रिंक्स करायची, सिगारेट प्यायची, अफेअर्स करायची. मैने बहुत समझाया… लेकिन नाही ऐकलं.” “तिला कुणी मारलं असेल?” अभिमन्यूचा हा प्रश्न ऐकताच अमिना कोसळली. “क्या? तिला मारलं? मतलब तिचा खून झाला? ती या दुनिया मध्ये आता नाही?” इब्राहिमने तिला सावरलं. “संभालो अपने आप को.” “मी तुमचं दुःख समजू शकतो. पण तिच्याबद्दल मला सगळी माहिती हवीय.” अमिनाने सांगितलं की तिच्याबद्दल तिला फारशी माहिती नाही. कारण ती मनमौजी होती. तिचं लग्न अश्रफ नावाच्या माणसाशी झालं होतं. पण त्या दोघांचं पटलं नाही, अश्रफ मक्कार होता, तिच्यावर हात उचलायचा म्हणून सकिना वेगळी राहत होती. “आता तिची हीच आठवण राहलीय माझ्याकडे.” अमिनाने आपला हात गळ्याजवळ नेला आणि तिच्या गळ्यात असलेलं लॉकेट दाखवलं. ते अर्ध्या हार्ट शेपचं लॉकेट होतं. अभिमन्यूने ते लॉकेट निरखून पाहिलं. “इस लॉकेट का दुसरा हिस्सा?” अभिमन्यूने प्रश्न केला. “सकिना के पास था.” सकिनाच्या सांगाड्याच्या गळ्यात असं अर्ध्या हार्टचं लॉकेट नव्हतं. म्हणजे एकतर ते हरवलं असेल किंवा कुणीतरी काढून घेतलं असेल, मृतदेहाची ओळख पटू नये म्हणून!
“साहेब या तर सीता और गीता निघाल्या.” पाटीलला वेड लागायचं बाकी होतं. “बसा पाटील बसा. या कहाणीत आणखी बराच ट्विस्ट येणार आहे वाटतं” असं म्हणत अभिमन्यूने बुलेट स्टार्ट केली. सायनमधल्या एका स्लम एरियात बुलेट येऊन थांबली. अतिशय गचाळ वस्ती होती ती. आजुबाजूला घाणीचं साम्राज्य होतं. गटार ओसंडून वाहत होतं. त्यालाही ही घाण पोटात ठेवणं असह्य झालं होतं. त्यातच मुलं खेळत होती. नकळत पाटीलने नाकावर रूमाल धरला. “पाटील, तुम्ही या बाजूला शोध घ्या. मी या बाजूला बघतो.” अभिमन्युने हाताने इशारा केला. “इब्राहिमने सांगितल्याप्रमाणे अश्रफ अजुनही ह्याच वस्तीत राहत असेल अशी आशा करूया.” पाटीलने मान डोलावली. “ये आदमी को देखा है क्या?” पाटील इब्राहिमने दिलेला फोटो दाखवून लोकांना विचारत होता. लोक नाही म्हणून निघून जात होते. दुसरीकडे अभिमन्यूही अश्रफ़चा शोध घेत होता. त्याने त्याच वस्तीतला एक दुर्लक्षित कोपरा निवडला होता. गर्दुल्यांच्या अड्ड्याच्या ठिकाणी अश्रफचा माग लागेल हा त्याचा कयास होता आणि तो अचूक होता. “इसको देखा है क्या?” एका गर्दुल्याला अभिमन्युने विचारलं. “ये तो अश्रफ़ है. तुम पुलिसवाला है क्या?” तो गर्दुला संशयाने अभिमन्युकडे बघायला लागला. एवढ्यात अभिमन्युला एक माणूस लांबवर चालत येताना दिसला. “अश्रफ भाग! पुलिसवाला आया है तेरे लिये” तो गर्दुला ओरडला. “च्यायला तुझ्या!” एक सणसणीत शिवी हासडून अभिमन्यू अश्रफच्या पाठी धावायला लागला. गोंधळेला आणि घाबरलेला अश्रफ जीव खाऊन पळत होता. पण छातीचं खोकं झालेला अश्रफ़ पळून पळून किती पळणार होता. अभिमन्युने त्याच्या जवळ पोहोचताच एक रपाटा त्याच्या पाठीत हाणला. अश्रफ धाडकन कोसळला. “साल्या बायकोला जीवे मारून इथे बिनधास्त राहतोयस. तुला काय वाटलं पोलिस तुझ्यापर्यंत पोहोचणार नाहीत.” अभिमन्युने अजून दोन तडाखे लावून दिले. इतक्यात पाटीलही तिथे पोहोचला. “साब मैने कुछ नहीं किया. मै क्यों उसको मारूंगा. वो खुद के करम से मर गयी होगी.” अश्रफ पोपटासारखा बोलत होता. “तू तिला मारपीट करत होतास की नाही?” पाटील गुरकावला. “ये अमिनाने बताया होगा. हां मारता था उसे. कहां कहां जा के मूंह मारती थी वो. झगडा होता था. मुझे लत लग गयी थी नशेकी. और वो पैसा नही देती थी.” “इसिलिये तुने उसे मार डाला.” अभिमन्युच्या आवाजात संताप डोकावत होता. “नही मैने नहीं मारा.. वो लूज कॅरेक्टरवाली मरनी ही चाहिये थी. लेकीन वो काम मेरा नही है.. हरमन का होगा.” अश्रफ काकुळतीने म्हणाला. “ये हरमन कौन है?” “वो जहां काम करती थी उस कंपनी का मालिक. उसके साथ अफ़ेअर था उसका..” अश्रफने अभिमन्युच्या प्रश्नाला उत्तर दिलं. आता हरमनला गाठणं भाग होतं.
“अरे भाई मै क्यों मारूंगा उसको? वो तो खुश रखती थी मुझे.” हरमन बब्बर एक रंगेल पात्र होतं. अभिमन्युने जेव्हा त्याच्या केबिनमध्ये प्रवेश केला तेव्हाही त्याची सेक्रेटरी लीना जवळ जवळ त्याच्या मांडीवरच बसलेली होती. अभिमन्यूने लीनाला निरखून पाहिलं. ती अभिमन्यूकडे मादक नजरेने पाहू लागली तशी त्याने नजर काढली आणि हरमनवर रोखली. “इन्स्पेक्टर साब.. आपला लाइफ़ मतलब खुली किताब है. सकिना माझ्याकडे कामाला होती. ऑफ़िस का काम आणि इतरही कामात बहोत होशीयार होती.” त्याच्या बोलण्याचा अर्थ अभिमन्युला कळला. हरमन आपल्या मोडक्या तोडक्या मराठीतून बोलू लागला.. “लेकीन ती अचानक येईनाशी झाली. उसका फ़ोन बंद आने लगा.” “मग तू शोध नाही घेतला तिचा?” अभिमन्युने त्याला मध्येच तोडलं. “मी कशाला शोधू. मी काय तिच्याशी लगीन केला होता काय.. उलटा अच्छाही हुआ. तिचा थोडा मनी माझ्याकडे होता. तो तिला नाय द्यावा लागला.” हरमनने अतिशय निर्लज्जपणाने दात विचकले. “अब सकिना गयी तो लीना आ गयी.” हरमनने बिनदिक्कतपणे लीनाला त्यांच्यासमोरच जवळ ओढलं. अभिमन्युने वैतागून पाटीलला निघायची खूण केली.
बरीच रात्र झाली होती. रेणुका अभिमन्युची वाट पाहून थकली होती. तिने अभिमन्युला कॉल करायला म्हणून मोबाईल उचलला. तेवढ्यात अभिमन्युने दार उघडून आत एन्ट्री केली. “पाटील आता आपल्यासमोर दोन प्राइम सस्पेक्ट आहे्त, श्रीकांत रावसाहेब… दुसरा आहे सकीनाचा नवरा. अर्थात तो ह्यात इन्वॉल्व नाही असं माझं गट फिलींग सांगतंय. तुम्ही एक काम करा. श्रीकांत रावसाहेबावर स्वत: नजर ठेवा. तो कुठे जातो. कुणाला भेटतो त्याची सगळी माहिती खणून काढा. आणि दामगुडेला म्हणावं सकिनाचा फ़ोटो घेऊन आजुबाजूच्या परिसरात शोध घे. सांगाडा ज्याअर्थी त्या बंगल्यात पुरलाय. त्याअर्थी खूनही आसपास झाला असावा. कारण लांबून कुणी तो सांगाडा इथे आणून पुरणार नाही. त्या बंगल्यात कुणी राहत नाहीये हे नक्की खुन्याला माहीत होतं. असं म्हणून अभिमन्युने कॉल कट केला. त्याची नजर रेणुकावर गेली. रेणुका त्याच्याकडे रोखुन बघत होती. “सॉरी सौभाग्यवती! पण काय करणार. केसच तशी आहे.” “तुझ्या सगळ्याच केसेस तशा असतात. मीही तुझ्यासाठी बहुतेक एक केस आहे.” रेणुका चांगलीच वैतगली होती. अभिमन्युचं नेहमीचं होतं. तो रेणुकाच्या वाट्याला कमीच यायचा. रेणूका ते चालवून घ्यायची पण घरी आल्यावरही त्याने केससंबंधात बोलणं तिला अजिबात आवडायचं नाही. निदान घरी असताना तरी संपूर्णपणे तो तिच्या वाट्याला यावा अशी तिची माफक अपेक्षा होती. “मला माहितीय तुला राग आलाय. पण तो राग कसा घालवायचा हे मला चांगलंच माहितीय.” अभिमन्यु लाडात येत म्हणाला. “कसा?” रेणुकाच्या ह्या प्रश्नावर अभिमन्युने क्षणार्धात तिला मिठीत घेतलं. रेणुका एकदम गोरीमोरी झाली. “पुरे! काय हा चावटपणा! आईंनी पाहिलं तर काय म्हणतील. जेवायला चल.” असं म्हणत रेणुका त्याची मिठी सोडवून पळालीच. अभिमन्युच्या चेहर्‍यावर खोडकर हास्य उमटलं.
दुसर्‍या दिवशीची रणरणती दुपार.. दामगुडे जाम वैतागली होती. जवळ जवळ सगळा परिसर तिने पिंजून काढला होता पण अजून सकिनाला ओळखणारं कुणी सापडत नव्हतं. आता ती जिथे खून झाला त्या बंगल्यापासून थोडी लांब आली होती. तिला एक सोसायटी दिसली. चंद्रविहार. आजुबाजुला कुठल्याही इमारती नव्हत्या. थोडी बैठी घरं होती. दामगुडेने एका घराची बेल दाबली. शंकर महाबळ या वयस्कर इसमाने दार उघडलं. “काय आहे? दुपारी दुपारी झोपमोड करता.. चला निघा. आम्हाला काही नकोय.” शंकर महाबळांनी त्रासिकपणे म्हटलं. दामगुडे वैतागलीच. “मी सेल्सगर्ल नाहीये. कॉन्स्टेबल दामगुडे म्हणतात मला. मी काही खास चौकशीसाठी आलेय.” असं म्हणून दामगुडेने सकिनाचा फ़ोटो त्यांच्यासमोर धरला. “अरे ही तर सकिना!” शंकर महाबळने असं म्हणताच दामगुडेला आत्तापर्यंत घेतलेल्या कष्टाचं सार्थक झाल्यासारखं वाटलं.
“साहेब श्रीकांत रावसाहेब ह्याच हॉस्पिटलमध्ये गेलेत. तिथे एका बाईबरोबर बसले होते. मी स्वत: पाहिलं, म्हणून लगेच कॉल केला.” पाटील माहीती पुरवत होता. “अस्सं! चला बघूया.” असं म्हणून अभिमन्यू हॉस्पिटलमध्ये शिरला.
“जाम भानगडबाज पोरगी होती. कोण कोण लोक यायचे तिच्या फ़्लॅटमध्ये.” दामगुडे महाबळ जोडप्याचं बोलणं लक्षपूर्वक ऐकत होती. “सगळे तिचे भाऊ बरं का! एवढी भावंडं कधी कुणाच्या घराण्यात पाहिली नाहीत मी. धुमाकूळ चालायचा नुसता.” “तिला फ़्लॅट भाड्याने दिल्याचा पश्चात्तापच झाला आम्हाला. पण आम्हा म्हातार्‍यांना पैशाची गरज होती. त्यामुळे तिची थेरं चालवून घ्यायचो आम्ही.” मिसेस महाबळांची गाडी थांबायला तयार नव्हती. त्यांच्या बोलण्यातून दामगुडेला हे कळलं की सकिनाकडे बरेच लोक यायचे पण दोन माणसं कायम यायची. एक अश्रफ़ जो तिचा नवरा होता आणि दुसरा कुणीतरी रजत म्हणून होता. “हा रजत कोण ते माहितीय का तुम्हाला?” दामगुडेने सवाल केला. “त्यांच्या बोलण्यातून मला ऐकायला मिळालं की तो तिच्या ऑफिसमध्ये काम करत होता.” शंकर महाबळांकडे दामगुडेने रोखून पाहिलं. “अं.. म्हणजे आम्ही काही चोरून ऐकत नव्हतो. सहज जे कानावर पडलं ते सांगितलं.” शंकर महाबळांनी खजिल होत गुळमुळीत उत्तर दिलं. “अचानकच तिने न सांगता सवरता फ़्लॅट सोडला. फक्त फ़ोनवरून कळवलं तिने. तिचं डिपॉझिट आमच्याकडे होतं त्यामुळे आम्हाला काही फ़रक पडला नाही.” महाबळांनी चटकन सकिनाबद्दलची आणखी माहिती दिली. दामगुडेचं काम झालं होतं.
त्याचवेळी अभिमन्यू श्रीकांत रावसाहेबांसमोर उभा होता. त्याला आणि पाटीलला पाहून श्रीकांत रावसाहेब हतबद्ध झाले होते. “ही कोण बाई आहे जिला भेटायला तुम्ही नेहमी येता. असं लपून का येता? आम्हाला त्याच वेळेस का सांगितलं नाहीत?” अभिमन्युने प्रश्नांचा मारा केला. “सांगतो इन्स्पेक्टर… ही रजनी. माझी पहिली बायको.” आता चकीत व्हायची पाळी अभिमन्युची होती. “यस! यू हर्ड इट राइट. रजनी स्किझोफ्रेनिक आहे. त्यामुळे तिची आणि माझी खूप भांडणं व्हायची. पण लोकांना मात्र उलट सांगायची की मीच तिला मारहाण करतो. मी खूप त्रासलो होतो. त्यात नंदिता माझ्या आयुष्यात आली. तिचा मला मानसिक आधार मिळाला. मी ठरवलं की रजनीला घटस्फ़ोट द्यायचा.. पण मी हे रजनीला सांगण्याआधीच रजनीने आम्हा दोघांना रेडहॅंड पकडलं. खूप बाचाबाची झाली आणि रजनीने नंदितावर हल्ला केला. तिला वाचवण्याच्या नादात मी रजनीवर हात उचलला. रजनी तमाशा करून घरातून नाहिशी झाली. मी खूप शोधलं तिला.. शेवटी कळलं की ती तिच्या बहिणीकडे गेलीय. मी इथे मुंबईत आलो. तिच्या बहिणीकडे गेलो. तेव्हा रजनीची मानसिक हालत खूप बिघडलेली दिसली.. म्हणून मग तिला हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं… पण हे नंदिताला माहीत नाही. ती रागवायला नको म्हणून मुद्दाम लपवून ठवलं तिच्यापासून.” श्रीकांत रावसाहेब काकुळतीने बोलत होते. “प्लीज तुम्हीही हे नंदिताच्या कानावर जाऊ देऊ नका आणि मी कधीच कुणाला प्लीज म्हणत नाही. पण तुम्हाला म्हणतोय” रावसाहेबांनी अभिमन्यूकडे याचक नजरेने पाहिलं. अभिमन्यूनेही रावसाहेबांना आश्वस्त केलं.
“पाटील, सस्पेक्ट लिस्टमधून रावसाहेब बाद झाले. आता एकच सस्पेक्ट आहे, सकिनाचा नवरा अश्रफ. तो गर्दुल्ला आहे. समजा रागाच्या भरात त्याने तिला मारलं असावं. पण त्याने इतका प्लान्ड मर्डर केला असेल असं वाटत नाही. त्याला कुणीतरी साथ दिली असावी. पण कोण? सकिना सुंदर होती. सर्वांनाच ती हवी होती. हरमनला त्याच्या बिजनससाठी, अश्रफला पैशांसाठी. मग असं कोण होतं, ज्याला ती नको होती? अमिना? समजा ती सकिनावर जळत असेल तर? पण अमिना तर सेटल आहे. तिचा नवरा इब्राहिम सुद्धा तसा चांगला आहे. मग कोण पाटील, मग कोण? रजत?” “होय साहेब! रजत असू शकतो. त्या महाबळ जोडप्यांनी सांगितलं की रजत हा सकिनाच्या ऑफिसमध्ये काम करायचा, म्हणजे हरमनकडे काम करत असणार.” “सही पकडे हो पाटील. रजत आणि सकिनाचं अफेअर होतं.” “साहेब, या सकीनाचे इतक्या लोकांसोबत संबंध होते की कोण कोणाचं काय लागतं हेच माझ्या टाळक्यात घुसत नाहीये बघा.” अभिमन्यूने आपलं कपाळ चोळलं, “पाटील. त्या रजतला चौकीत बोलवा.” “होय साहेब.”
क्रमशः
लेखक: जयेश मेस्त्री आणि श्रीपाद जोशी.
